HABER: TAMER ARDA ERŞİN- KAMERA: FURKAN ERDEM
Suriye’deki savaşta eşlerini kaybeden ya da ayrılarak Türkiye’ye gelen Suriyeli kadınlar, depremin ardından Hatay’da çocuklarıyla birlikte bir ömür boyu emek veriyor. Bir çocuğunu savaşta, bir çocuğunu da hastalık nedeniyle kaybeden Ruveyde Abdu Ahmed, tek engelli çocuğuyla birlikte kalabileceği bir çadır istiyor. Ahmed, “Hayatım, tek derdim çocuğumun iyileşmesi” dedi. 6 çocuk annesi Haenan Zehra, “Bana kimse yardım etmedi. Ne battaniye, ne yemek, ne çadır” diyerek kederden yandı.
Kahramanmaraş merkezli depremlerin ardından 6.4 büyüklüğündeki deprem ve artçı sarsıntıların vurduğu Hatay’da enkaz kaldırma çalışmaları sürüyor. Hatay’ın yıkımın yaşandığı ilçelerinde vatandaşlar da depremden daha az etkilenen Reyhanlı ilçesine sığındı. Ancak Hatay’daki Suriyeliler ve yoksullar kaderlerine terk edilmiş görünüyor.
Suriye’deki savaşta eşlerini kaybeden ya da eşlerinden ayrılarak Türkiye’ye gelen Suriyeli kadınlar, çocukları konusunda çaresizlik içinde. Tuvaletlerini yapmak için camiye gidiyorlar ve onlara yardım eden komşularında duş alabiliyorlar.
ŞİMDİ SAHİP OLDUĞUNUZ TEK ŞEY ENGELLİ ÇOCUĞUNUZ
Savaştan sonra Türkiye’ye kaçan üç çocuk annesi Ruveyde Abdu Ahmed, savaşta bir oğlunu kaybetti. Daha sonra bir oğlunu tedavi ettirmek için Türkiye’ye geldi ancak tedaviye yanıt vermeyerek hayatını kaybetti. Memleketi Suriye’de o çocuğu toprağa verdikten sonra kalan tek çocuğuyla Türkiye’ye gelen Ahmed, şimdi bu engelli çocukla yaşam mücadelesi veriyor. Depremden sonra evi hasar gören ve girmeye korktuğu Ahmed, tek istediğinin bir çadır olduğunu belirtiyor.
Ahmed, şu anda hayatın kendisinin anlamının, “Yalnızca çocuğumun iyileşmesi için. Benim hayatım, tek derdim çocuğumun iyileşmesi” dedi.
“HAYAT ÇOK ZOR AMA ELİMİZDEN BİR ŞEY YOK”
Türkiye’de eşi kalp krizi sonucu hayatını kaybeden 6 çocuk annesi Haenan Zehra, borç aldığı geçici çadırda kalıyor. Haenan Zehra, kendisi ve küçük kızı Suriye’deki patlamada yaralandı ve Suriye’deki savaşta bir çocuğunu kaybetti. Çalışarak hayatta kalan Zehra şokun ardından çaresiz kaldı. Yaşadıkları çadırın kendilerine yetmediğini, yaşadıkları çadırın da kendilerine yetmediğini belirten Zehra, “Bana kimse yardım etmedi. Ne battaniye, ne yemek, ne çadır.” Zehra hayata dair duygularını “İş çok zor, yaşamak çok zor. Ama ne yapacaksın, yapacak bir şey yok” diyerek anlattı.
Savaşta eşini kaybeden ve 5 çocuğuyla birlikte beyin sarsıntısının yaralarını sarmaya çalışan kanser hastası Vahad Derviş, depremde konutları hasar gördüğü için çocuklarıyla birlikte başını sokabileceği bir çadır istiyor. Vahad Derviş, çocukları ile birlikte sokakta yatmak zorunda kaldıklarını söyledi. Her şeye rağmen hayata tutunmaya çalıştıklarını anlatan Vahad, “Gidiyorum, arazide çalışıyorum. Sadece çocuklarım için. Türkiye’ye canımızı kurtarmak için geldik. Ev temizlik ve temizlik işlerinde çalışıyorum. okul temizliği.”
